oldu da bitti

jr. geçen hafta, tam da 100 günlük olmuşken sünnet oldu. hiç sıkıntısı olmadı değil tabii, ilk gün oldukça uzun süre sızlandı ve onun her ağlayışında ben defalarca pişmanlık duygusu yaşadım. gerek var mıydı, sonra mı olsaydı, neden herkes hep bu iş için çok kolay oldu diyordu ama benim oğlum ağlıyordu... ama son pişmanlık neye yarar di mi :) sonuçta benim yakışıklı oğlum gece uykusunu alınca ve ertesi güne gülerek uyanınca benim tüm pişmanlıklarım uçtu gitti ve yerini "iyi ki" ler aldı. iyi ki erkenden yaptırmışız, bak ne güzel olmuş, çabucak iyileşiyormuş ve ne güzel işte büyüyünce hiçbirşey hatırlamayacakmış :)

şimdi gelelim 31 Mart tarihli maceralarımıza; 

operasyon sonrasında hatta dikişler esnasında uyuyan oğlum arabada da uykusuna devam edince, bu işi nasıl da kolay atlattığımızı ve eve gidince mideye indireceğim enginarları düşünüyordum. sonra da oğlumun güzel uykusunun yanına kıvrılıverecektim. gelgelelim arabadan inip de eve girdiğimiz dakika başlayan ağlama seansımız yaklaşık 3 saat sürünce beni aldı bir pişmanlık dalgası. bkz: ilk paragraf. 

pipiyi açıkta bırakarak uyutma girişimimiz başarısızlıkla sonuçlanınca bol bağlanmış bezle uyumasını uygun gördük ve daha ağlamaya başlarken verdiğimiz yarım ölçek calpol etkisini yavaştan gösterince uykuya daldı bizim oğlan. ara ara ağlayarak uyanmalarını ve o gece verdiğimiz diğer 2 ölçü calpolü de saymazsak iyi bir gece geçirdik diyebiliriz. en azından ertesi güne mutlu uyanmasından ben bunu anladım :)

bugün 5. günümüz. bugüne gelene kadar tek sıkıntılı günümüz ilk gün oldu gerçekten. ikinci gün pansumanı açtık, üçüncü gün banyomuzu yaptık, nihayet dördüncü ve beşinci günlerde de dikişlerimiz kaynamaya ve erimeye başlamış görünüyor. artık jr.ın pek bi sıkıtısı yok, en azından aklı sürekli pipisinde değil ve ağlamamasından da anlıyorum ki sanırım canı acımıyor :) herkesin anlattığı gibi gerçekten çok kolay bir operasyonmuş, bebekler bu işi çabuk atlatıyorlarmış.

neticede ilk gün yaşadığım pişmanlıktan  sonradan pişman olarak ve tabii ki iyi ki diyerek bağlıyorum hep konuyu, iyi ki çıkmış aradan. hem jr.  rahat olsun, hem de bizim kafalar :)