sardı korkular

Olgu'nun, böcek korkusu sardı her yanımızı... gece uykusundan uyanıp, "yatağımda böcek var anne/baba, alın" diye bağırmaların eşlik ettiği... dönemmiş, geçecekmiş.. nasıl yaklaşacağımızı sorduk doktorumuza;

• korkutan şeyi yok saymıyoruz. "ah bundan mı korkuyorsun?", "korktuğun şeye bak?!", "bundan korkulmaz ki" demiyoruz...
• "böceklerden korkuyor olmanı anlıyorum, gel şimdi onları beraber bulup, evlerine gönderelim" diyoruz.
• kalkıp onunla beraber arıyoruz, süpürüyoruz, topluyoruz .. her ne yapıyorsak, sonrasında, "bak böcekler evine gitti" deyip, gittiklerine ikna olup uyumaya devam ediyoruz.

• ona "korkmuyorum" adlı kitabı okuyoruz ve aslında korkuların, bizi hayatta tutmak için gerekli olduğunun altını çiziyoruz.

• kendimiz "seni korkularınla seviyorum" adlı kitabı okuyup yol yöntem öğreniyoruz.
• konunun çok üstünde durmuyor, sık sık bu korkuyla ilgili konuşmuyoruz, bunu her aklımıza geldikçe konu yapmıyoruz.
• başkalarının yanında onun korkuları hakkında konuşup, utandırmıyoruz.
  

bu ara biraz boşladığımın farkındayım; Olgu'nun okulu açıldı. daha çok zaman yaratıp, daha çok sizinle olacağım :) yazmayı da özledim zaten, net :)

sevgiler benden çok çok...